Allama Iqbal

Allama iqbal aur falsafa e zindagi aur maut autorstwa M Jamiluddina Siddiqui

علامہ اقبال کے افکار کا مرکزی نقطہ خودی ہے جسے ان کا فلسفہ حیات کہنا چاہیے۔ اقبال کا انسان کامل اطاعت الہٰی سے تربیت پاتا ہے اور اوصاف الٰہی سے متصف ہوتا ہوتا ہوتا ہوتا

Allama iqbal ne zindgi aur mot k falsafa ko nastolatek nuqta w nazar se peesh kya hy yani jest k teenon pehluon ko nagie ahsan treqe se ujagar farmaya hy.

Muhammad Jamil-ud-Din Siddiqui, Allama Iqbal ka Falsafa Zindgi aur Maut: Az Roe Hadees-e-Pak wa Koran-e-Hakeem.

Sir Muhammad Iqbal Kt (urdu: محمد اقبال; 9 listopada 1877 - 21 kwietnia 1938) był południowoazjatyckim muzułmańskim pisarzem, filozofem, uczonym i politykiem, którego poezja w języku urdu jest uważana za jedną z największych XX wieku i którego Wizja kulturowego i politycznego ideału dla muzułmanów w rządzonych przez Brytyjczyków Indiach miała ożywić impuls dla Pakistanu. Jest powszechnie określany przez honorowego Allama (z perskiego: علامہ, zromanizowane: ʿallāma, dosł. „bardzo wiedzący, najbardziej uczony”).

Urodzony i wychowany w Sialkot w Pendżabie w etnicznej kaszmirskiej rodzinie muzułmańskiej, Iqbal ukończył studia licencjackie. i MA w Government College Lahore. Uczył języka arabskiego w Oriental College w Lahore od 1899 do 1903. W tym czasie dużo pisał. Wśród wierszy urdu z tego czasu, które pozostają popularne, są Parinde ki faryad (Modlitwa ptaka), wczesna medytacja o prawach zwierząt, oraz wiersz patriotyczny Tarana-e-Hindi (Pieśń Hindustanu) - oba wiersze skomponowane dla dzieci. W 1905 wyjechał na dalsze studia do Europy, najpierw do Anglii, gdzie ukończył drugi licencjat. w Trinity College w Cambridge, a następnie został powołany do palestry w Lincoln's Inn, a następnie do Niemiec, gdzie uzyskał stopień doktora. filozofii na Uniwersytecie w Monachium. Po powrocie do Lahore w 1908 roku założył praktykę prawniczą, ale skoncentrował się na pisaniu prac naukowych z zakresu polityki, ekonomii, historii, filozofii i religii. Najbardziej znany jest ze swoich utworów poetyckich, w tym Asrar-e-Khudi – po którego opublikowaniu otrzymał tytuł szlachecki, Rumuz-e-Bekhudi i Bang-e-Dara. W Iranie, gdzie jest znany jako Iqbāl-e Lāhorī (Iqbal z Lahore), jest wysoko ceniony za swoje perskie dzieła.

Iqbal uważał Rumiego za swojego Przewodnika, a Aszrafa Ali Thanwiego za największy żyjący autorytet w kwestii nauk Rumiego. Był zdecydowanym orędownikiem politycznego i duchowego odrodzenia cywilizacji islamskiej na całym świecie, ale w szczególności w Azji Południowej; seria wykładów, które wygłosił w tym celu, została opublikowana jako Rekonstrukcja myśli religijnej w islamie . Iqbal został wybrany do Rady Legislacyjnej Pendżabu w 1927 roku i zajmował szereg stanowisk w All India Muslim League. W swoim przemówieniu prezydenckim w 1930 r. na dorocznym spotkaniu Ligi w Allahabadzie sformułował ramy polityczne dla muzułmanów w rządzonych przez Brytyjczyków Indiach. Iqbal zmarł w 1938 roku. Po utworzeniu Pakistanu w 1947 roku został tam nazwany poetą narodowym. Znany jest również jako „Hakeem-ul-Ummat” („Mędrzec Ummy”) i „Mufakkir-e-Pakistan” („Myśliciel Pakistanu”). Rocznica jego urodzin ( Yom-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl ), 9 listopada, była świętem państwowym w Pakistanie do 2018 roku. Abul Hasan Ali Hasani Nadwi napisał Glory of Iqbal, aby przedstawić go światu arabskiemu.

Muhammad Iqbal's The Call of the Marching Bell (بانگِ درا, bang-e-dara), jego pierwszy zbiór poezji urdu, został opublikowany w 1924 roku. Został napisany w trzech różnych fazach jego życia. Wiersze, które pisał do 1905 roku - roku, w którym wyjechał do Anglii - odzwierciedlają patriotyzm i obrazy natury, w tym patriotyczne „Saare Jahan se Accha” w języku urdu i „Tarana-e-Milli” („Pieśń społeczności "). Drugi zestaw wierszy pochodzi z lat 1905-1908, kiedy Iqbal studiował w Europie, i dotyczy natury społeczeństwa europejskiego, które, jak podkreślił, utraciło wartości duchowe i religijne. To zainspirowało Iqbala do napisania wierszy o historycznym i kulturowym dziedzictwie islamu i społeczności muzułmańskiej z perspektywy globalnej.