Sevish - bu afyundir، sevilish - afsun.
Sevgi - bu sevilish emas، Sevmoq - bu osmonga uchmoq demakdir.
Sevgi - bu urishdan tongan yurakdir.Sevgi - juda oddiy tushuncha.
Ammo ، odamlar ، nimagadir، uni doim murakkablashtirib ko’rsatishga، undan muammo yasashga harakat qiladilar. Bilasizmi، nimaga sevgi atrofida buncha ko’p tashvish mujassam؟ Chunki muhabbat - eng shartsiz bo’lishi kerak bo’lgan tuyg’u، lekin biz unga doim shart yuklaymiz. Aslida segi shoirlar uni ta’riflagandek azobli، zolim، hijronli، olovli، otashin va yana qandaydir og’riqli emas. Odamlar bu tuyg’u bilan taqdirlanishganda uni tobelik munosabatiga aylantirishga urinib، undan Ozlari anduh yasab oladilar. Sevgi - ikki qalb muomalaga kirishgan holat. Qalbingiz uncha-munchaga oz sarhadlarini boshqa qalbga ochib bermaydi. Ammo u ozz hamrohini topib، unga ochilsa - unda tamoman hech bir cheklanish va himoyasiz ochiladi. Chindan seggan odam mutlaqo ojiz bo’lib qolishi ana shundan - o’zini qo’rqmasdan boshqa qalb egasiga ishonib topshiradi. Sevgi - aqlning hukmidan tashqari tuyg'u. Aql qiziqish، ishtiyoq، masrurlik kabi hissiyotlarni uyg'totishi mumkin - biroq uning ishq ustidan hokimiyati yo’q. Sevgi aqlni yengib، odamni uning izmidan olib chiqib ketishga qodir bo’lgan kuch. Shuning uchun ham aql unga qarshi astoydil kurashadi. Biz ana shu talvasaga tushib qolgan aqlning gapiga kirib، ozz sevgimizni azobga toldldib tashlaymiz. U bizni rashk qilishga، javob sevgi talab qilishga، arazlashga va boshqa achinarli xatti-harakatlarga undaydi. Sevgining ko'zi ham kor emas. Sevgi boshqa odamning xato va kamchiliklarini hammadan ham yaqqol ko’rib، anglab turadi. Ammo u boshqa odamning qalbini sevadi - uning aqliga tegishli bo’lgan nuqsonlarga esa e’tibor bermaydi. Chunki seggi inson qadri uning xatolardan holi qalbida mujassam ekanini biladi.