History of DR Congo

Historia Demokratycznej Republiki Konga

Najwcześniejsze znane osady ludzkie na terenach dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga datowane są na środkową epokę kamienia, około 90 000 lat temu. Pierwsze państwa realne, takie jak Kongo, Lunda, Luba i Kuba, pojawiały się na południe od lasu równikowego na sawannie od XIV wieku.

Królestwo Kongo kontrolowało znaczną część zachodniej i środkowej Afryki, w tym obecną zachodnią część Demokratycznej Republiki Konga, od XIV do początków XIX wieku. W szczytowym okresie liczyło aż 500 000 mieszkańców, a jej stolica była znana jako Mbanza-Kongo (na południe od Matadi, we współczesnej Angoli). Pod koniec XV wieku do Królestwa Kongo przybyli portugalscy żeglarze, co zapoczątkowało okres wielkiego dobrobytu i konsolidacji, a władza króla opierała się na portugalskim handlu. Król Afonso I (1506–1543) w odpowiedzi na portugalskie prośby o niewolników zlecił najazdy na sąsiednie dzielnice. Po jego śmierci królestwo przeszło głęboki kryzys.

Atlantycki handel niewolnikami trwał od około 1500 do 1850 roku i obejmował całe zachodnie wybrzeże Afryki, ale region wokół ujścia Konga doświadczył najintensywniejszego zniewolenia. Na pasie wybrzeża o długości około 400 kilometrów (250 mil) zniewolono około 4 miliony ludzi i wysłano przez Atlantyk na plantacje cukru w ​​Brazylii, USA i na Karaibach. Od 1780 r. w USA istniał większy popyt na niewolników, co doprowadziło do zniewolenia większej liczby ludzi. Do 1780 r. z wybrzeża Loango na północ od Konga wysyłano rocznie ponad 15 000 ludzi.

W 1870 roku przybył tu odkrywca Henry Morton Stanley i zbadał tereny dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga. Belgijska kolonizacja Konga rozpoczęła się w 1885 roku, kiedy król Leopold II założył Wolne Państwo Kongo i rządził nim. Jednak osiągnięcie faktycznej kontroli nad tak ogromnym obszarem zajęło dziesięciolecia. Zbudowano wiele placówek, aby rozszerzyć władzę państwa na tak rozległe terytorium. W 1885 roku utworzono Force Publique, armię kolonialną złożoną z białych oficerów i czarnych żołnierzy. W 1886 roku Leopold mianował Camille'a Jansena pierwszym belgijskim generalnym gubernatorem Konga. Pod koniec XIX wieku przybyli różni misjonarze chrześcijańscy (w tym katoliccy i protestanccy) z zamiarem nawrócenia miejscowej ludności. W latach 90. XIX wieku zbudowano linię kolejową pomiędzy Matadi i Stanley Pool. Doniesienia o powszechnych morderstwach, torturach i innych nadużyciach na plantacjach kauczuku wywołały oburzenie na arenie międzynarodowej i w Belgii, a rząd belgijski przekazał kontrolę nad regionem Leopoldowi II i w 1908 roku założył Kongo Belgijskie.

W następstwie niepokojów Belgia przyznała Kongo niepodległość w czerwcu 1960 r. Jednak Kongo pozostawało niestabilne, co doprowadziło do kryzysu w Kongu, podczas którego regionalne rządy Katangi i Południowego Kasai próbowały uzyskać niepodległość przy wsparciu Belgii. Premier Patrice Lumumba próbował stłumić secesję przy pomocy Związku Radzieckiego w ramach zimnej wojny, co spowodowało, że Stany Zjednoczone poparły zamach stanu pod przewodnictwem pułkownika Josepha Mobutu we wrześniu 1960 r. Lumumba został przekazany rządowi Katangan i stracony w Styczeń 1961. Ruchy secesjonistyczne zostały później pokonane przez rząd kongijski, podobnie jak wspierani przez Sowietów rebelianci Simba. Po zakończeniu kryzysu w Kongu w 1965 r. Joseph Kasa-Vubu został obalony, a Mobutu przejął całkowitą władzę w kraju, a później przemianował go na Zair. Dążył do afrykanizacji kraju, zmieniając własne nazwisko na Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wa Za ​​Banga i żądał, aby obywatele Afryki zmienili swoje zachodnie nazwiska na tradycyjne afrykańskie. Mobutu starał się stłumić wszelki sprzeciw wobec jego rządów, czemu udawało mu się przez całe lata 80. Jednak wraz z osłabieniem reżimu w latach 90. Mobutu był zmuszony zgodzić się na podział władzy przez rząd z partią opozycyjną. Mobutu pozostał głową państwa i obiecał w ciągu najbliższych dwóch lat wybory, które nigdy się nie odbyły.