THE THEORY OF MORAL SENTIMENTS

Adam Smith opublikował Teorię uczuć moralnych w 1759 roku.

Służyła jako podstawa późniejszych pism Smitha, takich jak Bogactwo narodów (1776), Eseje na tematy filozoficzne (1795) i Wykłady o sprawiedliwości, policji, dochodach i broni (1763), zapewniając etyczne, filozoficzne, zasady psychologiczne i metodologiczne (opublikowane po raz pierwszy w 1896 r.). Ponieważ zasada sympatii zastępuje ten organ, Smith zerwał z tradycją „zmysłu moralnego” Shaftesbury'ego, Hutchesona i Hume'a. Smith nazwał doświadczanie tych impulsów moralnych „współczuciem”. Był to sentyment podzielany przez pasje innych ludzi. Działał na zasadzie odbicia lustrzanego, w którym widz wyobrażał sobie rekonstruowanie doświadczenia oglądanego podmiotu:

Ponieważ nie jesteśmy w stanie bezpośrednio doświadczyć emocji innych ludzi, jedynym sposobem, w jaki możemy sobie wyobrazić, jak byśmy się czuli w podobnych okolicznościach, jest wyobrażenie sobie, jak byśmy się czuli. Nawet jeśli nasz brat jest w więzieniu, dopóki czujemy się wygodnie, nasze zmysły nigdy nie uświadomią nam cierpienia, przez które przechodzi. Nigdy nie wynieśli nas poza naszą osobę i nigdy nie będą w stanie, dlatego jedynym sposobem, w jaki możemy mieć jakiekolwiek pojęcie o tym, jakie są jego odczucia, jest nasza wyobraźnia. Ponadto ten nauczyciel nie może nam pomóc w żaden inny sposób niż poprzez zilustrowanie, jaka byłaby nasza pozycja, gdybyśmy byli na jego miejscu.