History of Malaysia

Sejarah Malaysia มีภาษามาเลย์ (Bahasa Melayu) และภาษาอังกฤษ

(บาฮาซามลายู)

Dalam konteks sejarah Malaysia (سجاره مليسيا), walaupun nama "Malaysia" merupakan sebuah konsep moden yang baru diciptakan pada separuh kedua abad ke-20, Malaysia kontemporari tetap menganggap keseluruhan sejarah Tanah Melayu dan Borneo, merangkumi ribuan tahun yang lalu termasuk zaman ปราเซจาระฮ์, เซบาไก เซจะราห์นยา เทอร์เซนดิริ.

Catatan awal Barat mengenai negara ini bermula sejak orang-orang Yunani seperti Cladius Ptolemy menamakan semenanjung yang terdapat di negara ini sebagai Semenanjung Emas (kini digelar Semenanjung Malaysia) หรือ "Golden Khorsenese" di dalam buku Geographia yang ditulisnya pada sekitar 150 M. Agama Hindu dan พระพุทธเจ้าดาริอินเดียและจีน masing-masing mendominasi sejarah awal negara ini dan mencapai kemuncaknya semasa pemerintahan kerajaan Srivijaya yang berpusat di Palembang, Sumatera, Indonesia, yang mempunyai pengaruh yang meluas di seluruh Sumatera sendiri, Jawa, อินโดนีเซีย, Semenanjung Tanah Melayu dan sebahagian be ซาร์ บอร์เนียว ดาริ อาบัด เก-7 ฮิงกา เก-17

วาเลาปุน เคดาตังกัน อิสลาม ดิ เซเมนันจุง ทานาห์ มลายู เตลาห์ เบอร์ลากู ซีวาล อาบาด ke-10, อากามา เตอร์เซบุต มูลา เมงกุกุกัน เคดูดูกันยา ดิ ทานาห์ มลายู ปาดา อาบาด ke-14 Penerapan Islam pada abad ke-14 telah menyaksikan kebangkitan kesultanan-kesultanan, yang paling menonjol ialah Kesultanan Melayu Melaka dan Kesultanan Brunei. อิสลาม เซเมมังเนีย เมมปุนยา เปนการุ ยัง เมนดาลัม เตหะดัป อุรัง มลายู.

(ภาษาอังกฤษ)

มาเลเซียเป็นแนวคิดสมัยใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 อย่างไรก็ตาม มาเลเซียร่วมสมัยถือว่าประวัติศาสตร์ทั้งหมดของมลายูและบอร์เนียวซึ่งมีอายุนับพันปีย้อนกลับไปถึงสมัยก่อนประวัติศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ของตัวเอง

หลักฐานแรกเกี่ยวกับการยึดครองของมนุษย์โบราณสามารถมีอายุได้อย่างน้อย 1.83 ล้านปีก่อน ในขณะที่เศษซากแรกสุดของมนุษย์สมัยใหม่ที่มีกายวิภาคศาสตร์คือประมาณค.ศ. มีอายุ 40,000 ปี บรรพบุรุษของประชากรมาเลเซียในปัจจุบันเข้ามาในพื้นที่นี้ด้วยคลื่นหลายรูปแบบในยุคก่อนประวัติศาสตร์และประวัติศาสตร์

ศาสนาฮินดูและพุทธศาสนาจากอินเดียและจีนครอบงำประวัติศาสตร์ภูมิภาคตอนต้น โดยถึงจุดสูงสุดตั้งแต่ศตวรรษที่ 7 ถึงศตวรรษที่ 13 ในรัชสมัยของอารยธรรมศรีวิชัยที่ตั้งอยู่ในเกาะสุมาตรา ศาสนาอิสลามปรากฏตัวครั้งแรกในคาบสมุทรมลายูตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 10 แต่ในช่วงศตวรรษที่ 15 ศาสนาได้หยั่งรากอย่างมั่นคงอย่างน้อยในหมู่ชนชั้นสูงในราชสำนัก ซึ่งได้เห็นการผงาดขึ้นของสุลต่านหลายราย ที่โดดเด่นที่สุดคือสุลต่านแห่งมะละกาและสุลต่านแห่งบรูไน

ชาวโปรตุเกสเป็นมหาอำนาจอาณานิคมของยุโรปกลุ่มแรกที่สถาปนาตนเองบนคาบสมุทรมลายูและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยยึดมะละกาได้ในปี ค.ศ. 1511 เหตุการณ์นี้นำไปสู่การสถาปนาสุลต่านหลายแห่ง เช่น ยะโฮร์และเประ อำนาจของดัตช์เหนือสุลต่านมาเลย์เพิ่มขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 17 ถึง 18 โดยยึดมะละกาได้ในปี 1641 ด้วยความช่วยเหลือจากยะโฮร์ ในศตวรรษที่ 19 ในที่สุดอังกฤษก็มีอำนาจเหนือดินแดนซึ่งปัจจุบันคือมาเลเซีย สนธิสัญญาอังกฤษ-ดัตช์ ค.ศ. 1824 กำหนดขอบเขตระหว่างบริติชมลายาและหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์ (ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นอินโดนีเซีย) และสนธิสัญญาแองโกล-สยาม ค.ศ. 1909 ได้กำหนดขอบเขตระหว่างมลายูบริติชและสยาม (ซึ่งต่อมาเป็นไทย) ระยะที่สี่ของอิทธิพลจากต่างประเทศคือคลื่นของการอพยพของคนงานชาวจีนและอินเดีย เพื่อตอบสนองความต้องการที่สร้างขึ้นโดยเศรษฐกิจอาณานิคมในคาบสมุทรมลายูและเกาะบอร์เนียว