Hakayat-e-Rumi (Roomi)

مولانا جلال الدین رومی یک شاعر فارسی، یک درسم اسلامی و یک عارف صوفی بود

مولانا جلال الدین رومی یک شاعر ایرانی قرن شانزدهم بود که یک روحانی اسلامی و عرفانی صوفی بود. او به عنوان یکی از بزرگترین استادان معنوی و عقاید شاعرانه شناخته می شود. متولد 1207 میلادی، او متعلق به یک خانواده از متفکران شناخته شده بود. او از شرایط زندگی روزمره برای توصیف جهان معنوی استفاده کرد. اشعار مولوی، به ویژه در میان سخنرانان فارسی در افغانستان، ایران و تاجیکستان، محبوبیت زیادی به دست آورده اند. اشعار متعددی نوشته شده توسط شاعر بزرگ به زبان های مختلف ترجمه شده است.

دوران کودکی

جلال الدین رومی در تاریخ 30 سپتامبر 1207 در بلخ متولد شد (در افغانستان امروز). پدر او، بهادودین والد، متکلم، حقوقدان و عارف بود، در حالی که مادرش مومینا خاتون بود. زمانی که مغولان به آسیای میانه حمله کردند، بین 1215 و 1220، رومی بلخ با خانواده و گروهی از شاگردان خود را ترک کرد. کاروان مهاجر به طور گسترده در سرزمین های مسلمان، از جمله بغداد، دمشق، مالتیا، ارنجکن، سیواس، کایسری و نایجود سفر می کرد. پس از انجام زیارت در مکه، آنها در نهایت در کنای واقع در غرب ترکیه امروز مستقر شدند. در آن زمان پدر رومی یک متکلم اسلامی بود، یک معلم و یک واعظ.

حرفه

رومی شاگرد سید بورخان ud-din محقق ترامعی، یکی از دانش آموزان پدرش بود. تحت هدایت سید ترامزی، او تصوف را تمرین کرد و دانش زیادی در مورد مسائل معنوی و اسرار جهان روح به دست آورد. پس از سقوط بهادودین، در سال 1231 میلادی، رومی موقعیت پدرش را به ارث برده و به یک معلم برجسته مذهبی تبدیل شد. او در مساجد کنیا موعظه کرد. در زمانی که رومی به سن 24 سالگی رسید، او خود را به عنوان یک دانشمند محرمانه در زمینه علوم دینی اثبات کرد.

نقطه عطف زندگی مولوی

رومی در حال حاضر یک معلم و متکلم بود، زمانی که در سال 1244 میلادی با یک درویش سرگردان به نام شمس الدین تبریز آمد. جلسه ثابت شده است که نقطه عطفی در زندگی او است. شمس الدین و رومی دوست بسیار نزدیک شدند. شمس به دمشق رفت و گفته شد که آنها توسط دانش آموزان رومی کشته شده اند که از رابطه نزدیک خود خشمگین بودند. رومی عشق خود را به شمس الدین و غم و اندوه در مرگ او، از طریق موسیقی، رقص و اشعار ابراز کرد.

تقریبا ده سال بعد از دیدار با شمس الدین، رومی خود را در نوشتن شعارها اختصاص داد. او مجموعه ای از قازان ها را ساخت و به نام دیوان کبیر یا دیوان شمس تبریزی نامگذاری کرد. بعد از آن، رومی با یک طلسمسار - Salaud-Din-Zarkub مواجه شد - که او همدمش را ساخت. هنگامی که سالاد دین زاربوب درگذشت، رومی با یکی از شاگردان مورد علاقه اش به نام حسام چلبی دوست شد. مولوی بیشتر قسمت های بعد زندگی خود را در آناتولی گذراند، جایی که او شش جلد استاد کار خود را، مثنوی، به پایان رساند.

میراث

محبوبیت رومی از مرزهای ملی و قومی فراتر رفته است. او به عنوان یکی از شاعران کلاسیک توسط سخنرانان فارسی زبان در ایران، افغانستان و تاجیکستان در نظر گرفته می شود. برای سال های زیادی، او تاثیر زیادی بر ادبیات ترکیه داشت. محبوبیت آثار او الهام بخش بسیاری از هنرمندان، از جمله محمد رضا شجریان (ایران)، شهرام ناظری (ایران)، داود آزاد (ایران) و اوستاد محمد هاشم چشاتی (افغانستان) بود که تفسیرهای کلاسیکی برای اشعار وی داشت. آثار مولوی به زبانهای بسیاری از جمله روسیه، آلمانی، اردو، ترکی، عربی، فرانسوی، ایتالیایی و اسپانیایی ترجمه شده است.

مرگ

رومی از دنیای 17 دسامبر 1273 م، در کنیا، در قلمرو امپراطوری سلجوقی (در حال حاضر در ترکیه) از دنیا رفت. او در کنار پدرش در کنیا دفن شد. مقبره ای به نام ملوانا به نام مولوان در کنیای بزرگ به معنی شاعر بزرگ صوفی ساخته شد. این مسجد شامل مساجد، محله های زندگی دره و سالن رقص است. سایت مقدس توسط طرفدارانش از نقاط مختلف جهان بازدید می شود.