Hakayat-e-Rumi (Roomi)

Maulana Jalaluddin Rumi was een Perzische dichter, een islamitische derwisjen en een soefi-mysticus

Maulana Jalaluddin Rumi was een Perzische dichter uit de 13e eeuw, een islamitische derwisjen en een soefi-mysticus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste spirituele meesters en poëtische intellecten. Geboren in 1207 AD, behoorde hij tot een familie van geleerde theologen. Hij maakte gebruik van de omstandigheden van het dagelijkse leven om de spirituele wereld te beschrijven. Rumi's gedichten zijn enorm populair geworden, vooral onder de Perzische sprekers van Afghanistan, Iran en Tadzjikistan. Talrijke gedichten van de grote dichter zijn in verschillende talen vertaald.

Childhood

Jalaluddin Rumi werd geboren op 30 september 1207 in Balkh (in het huidige Afghanistan). Zijn vader, Bahaduddin Walad, was een theoloog, jurist en een mysticus, terwijl zijn moeder Mumina Khatun was. Toen Mongolen Centraal-Azië binnenvielen, tussen 1215 en 1220, verliet Rumi Balkh met zijn familie en een groep discipelen. De trekkende karavaan reisde veel in moslimlanden, waaronder Bagdad, Damascus, Malatya, Erzincan, Sivas, Kayseri en Nigde. Nadat ze een bedevaart hadden verricht in Mekka, vestigden ze zich uiteindelijk in Konya, in het huidige West-Turkije. Destijds was Rumi's vader een islamitische theoloog, een leraar en een prediker.

Carrière

Rumi was een discipel van Sayyed Burhan ud-Din Muhaqqiq Termazi, een van de studenten van zijn vader. Onder leiding van Sayyed Termazi beoefende hij soefisme en verwierf hij veel kennis over spirituele zaken en geheimen van de geestenwereld. Na het overlijden van Bahaduddin, in 1231 AD, erfde Rumi de positie van zijn vader en werd een prominente religieuze leraar. Hij predikte in de moskeeën van Konya. Tegen de tijd dat Rumi 24 jaar werd, had hij zich bewezen als een goed geïnformeerde geleerde op het gebied van religieuze wetenschappen.

Keerpunt van Rumi's leven

Rumi was al leraar en theoloog, toen hij in 1244 na Christus een rondzwervende derwisj tegenkwam genaamd Shamsuddin van Tabriz. De ontmoeting bleek een keerpunt in zijn leven te zijn. Shamsuddin en Rumi werden zeer goede vrienden. Shams gingen naar Damascus, waar hij naar verluidt werd vermoord door de studenten van Rumi die wrok hadden over hun hechte relatie. Rumi uitte zijn liefde voor Shamsuddin en verdriet over zijn dood, door muziek, dans en gedichten.

Gedurende bijna tien jaar nadat hij Shamsuddin had ontmoet, wijdde Rumi zich aan het schrijven van ghazals. Hij maakte een compilatie van ghazals en noemde het Diwan-e-Kabir of Diwan-e Shams-e Tabrizi. Daarna ontmoette Rumi een goudsmid - Salaud-Din-e Zarkub - die hij zijn metgezel maakte. Toen Salaud-Din-e Zarkub stierf, raakte Rumi bevriend met een van zijn favoriete discipelen genaamd Hussam-e Chalabi. Rumi bracht het grootste deel van de latere jaren van zijn leven door in Anatolië, waar hij zes delen van zijn meesterwerk afrondde, de Masnavi.

nalatenschap

Rumi's populariteit is de nationale en etnische grenzen overschreden. Hij wordt door de sprekers van de Perzische taal in Iran, Afghanistan en Tadzjikistan beschouwd als een van de klassieke dichters. Gedurende vele jaren had hij een grote invloed op de Turkse literatuur. De populariteit van zijn werken inspireerde vele kunstenaars, waaronder Mohammad Reza Shajarian (Iran), Shahram Nazeri (Iran), Davood Azad (Iran) en Ustad Mohammad Hashem Cheshti (Afghanistan), om klassieke gedichten voor zijn gedichten te geven. Rumi's werken zijn vertaald in vele talen over de hele wereld, waaronder Russisch, Duits, Urdu, Turks, Arabisch, Frans, Italiaans en Spaans.

Dood

Rumi vertrok op 17 december 1273 na Christus uit de wereld, in Konya, op het grondgebied van het Seljuk-rijk (momenteel in Turkije). Hij werd begraven naast zijn vader in Konya. Een graf genaamd Mevlana mausoleum werd gebouwd in Konya, ter herdenking van de grote Soefi-dichter. Het bestaat uit een moskee, derwisjische woonkamers en een danszaal. De heilige plaats wordt bezocht door zijn bewonderaars uit verschillende delen van de wereld.