Bidayatul Mujtahid

Księga Bidayatul Mujtahid zawiera kompletną szkołę porównawczą orzecznictwa

Księga Bidayatul Mujtahid wa Nihayatul Mujtahid, jest książką porównawczą Fiqh kompletnych szkół i stała się punktem odniesienia dla uczonych i prokuratorów wiedzy we wszystkich częściach świata islamskiego.

A wśród treści mówi się o wotum

Nazar w języku to obietnica (do zrobienia) dobra lub zła. Podczas gdy ślubowania zgodnie ze znaczeniem syara 'są w stanie pełnić kult (qurbah; zbliżyć się do Allaha), co dla kogoś nie jest obowiązkowe (fardhu' ain). W oparciu o powyższe rozumienie, nie jest dozwolone ślubować robienia rzeczy, które są dozwolone, makruh (w opinii pracowitych [silnych]) i haram.

Podobnie ślubowanie ślubowania zrobi dla niego coś, co jest dla niego obowiązkowe lub fardhu, jak ślubowanie pięć razy dziennie. Ponieważ pięć codziennych modlitw, mimo że nie są oferowane, stały się obowiązkiem muzułmanina (Sayyid Ahmad bin „Umar As-Syatiri, al-Yaqut an-Nafis fi Madzhabi Ibni Idris, s. 227).

Tak więc sprawy, które mogą być ścigane, to sprawy karane przez szariat jako akt sunny lub fardlu kifayah. Przysięgał dawać jałmużnę ubogim, przysięgał zwracać uwagę na ciała fulana i przykłady rzeczy sunna i fardlu innych kifayah.

Skutkiem realizacji ślubowania jest to, że sprawa, która pierwotnie została ukarana jako sunna lub fardhu kifayah, jest dla niego koniecznością. Na przykład dawanie jałmużny ubogim, którzy pierwotnie byli sunną, staje się obowiązkowe dla tych, którzy ślubują to zrobić. Podobnie wykonywanie modlitwy za zwłoki, których legalnym źródłem jest fardhu kifayah, zamienia się w fardhu „ain dla tych, którzy ją ofiarują. Jednym z wymogów prawnych dotyczących ślubu jest to, że samogłoska musi zawierać pewność, że jest w stanie coś zrobić.

Na przykład słowa „ślubowałem pościć w poniedziałek i czwartek”, „jeśli zajmę pierwsze miejsce, dam matce prezent” oraz inne słowa, które zawierają pewność, że coś zrobią. Jeśli słowa nie zawierają pewności, aby coś zrobić, to nie są one klasyfikowane jako ślubowania. Na przykład ktoś mówi: „Jeśli skończę szkołę, najprawdopodobniej dam motocyklowi”, „Może jutro pości” i tak dalej.

Kiedy ktoś ślubuje odprawić określone wielbienie z ogólną wzmianką, wówczas musi zrobić coś, co można nazwać aktem kultu (ma yaqa'u alayhi-l-ismu). Na przykład ktoś mówi: „Jeśli wyzdrowieję, będę pościł”, wtedy musi tylko pościć przez jeden dzień, ponieważ post można już nazwać postem.

Słowa „na pewno będę się modlić w nocy”, wtedy przysięga zostanie spełniona poprzez wykonanie dwóch rak'ah w nocy. Słowa osoby: „Dam jałmużnę potrzebującym”, wówczas obowiązek ślubowania jest wystarczający, aby dać najmniejszą ilość pieniędzy, która wciąż ma kurs wymiany (aqallu mutamawwalin), taką jak dawanie pieniędzy 500 rupii, ponieważ dawanie 500 rupii biednym jest już uważane za jałmużnę Ibn Qasim al-Ghazi, Fath al-Qarib, s. 324) Jest inaczej, gdy rzeczy, które są wysyłane (al-Manzur bih) nie mają charakteru ogólnego, ale są określone.

Na przykład słowa „Jeśli wygram klasę, to będę pościł przez tydzień”, wówczas musi pościć zgodnie z tym, co wyznaczył, czyli tydzień. Przepis ten ma również zastosowanie do innych usług, które zostały określone, obowiązkowe jest odprawianie kultu, który jest oferowany zgodnie z przepisami określonymi w czasie głosowania.