HEGEL'S FINE ART

هگل می‌داند که هنر در خدمت آموزش، تعلیم، برانگیختن، آراستن است

اما تمرکز اصلی او بر تعریف اساسی ترین نقش هنر است. او ادعا می کند که این به آزادی روح اجازه می دهد تا خود را به صورت شهودی و حسی ابراز کند. بنابراین، هدف هنر «واقع گرایی» یا تکرار یا انعکاس شرایط زندگی عادی نیست، بلکه بیشتر به تصویر کشیدن آزادی الهی و انسانی است. هگل از این بازنمایی حسی آزادی معنوی به عنوان "ایده آل" یا زیبایی واقعی یاد می کند. اشیاء منفرد در فضا و زمان به قلمرو نفسانی تعلق دارند.

هگل تنها از طریق بازتولیدات رومی یا گچ بری‌ها با مجسمه‌سازی یونان باستان آشنا بوده است، با این حال آنچه را که او از آن به عنوان زیبایی «مطلق» یا «خالص» یاد می‌کند، به نمایش می‌گذارد. با این حال، مفهوم زیبایی را تمام نمی کند زیرا زیبایی را در پیشرفته ترین و ملموس ترین شکل آن به ما ارائه نمی دهد. این را می توان در نمایشنامه یونان باستان، به ویژه تراژدی، زمانی که افراد آزاد دست به اقدامی می زنند که جرقه درگیری می زند و در نهایت منجر به حل و فصل می شود، دیده می شود. مجسمه‌های یونانی خدایان نفیس هستند، زیرا آزادی جسمانی آنها را کاملاً در فرم به تصویر می‌کشند، بدون هیچ نشانه‌ای از اتکای فیزیکی یا ضعف.