HEGEL'S FINE ART

Hegel, sanatın öğretmek, eğitmek, kışkırtmak, süslemek gibi hizmet ettiğinin farkındadır.

Ancak asıl odak noktası sanatın en temel rolünü tanımlamaktır. Bunun, ruhun özgürlüğünün kendini sezgisel ve duyusal olarak ifade etmesine izin vereceğini iddia ediyor. Bu nedenle, sanatın amacı "gerçekçi" olmak ya da sıradan yaşamın koşullarını kopyalamak ya da yansıtmak değil, daha çok ilahi ve insan özgürlüğünün neye benzediğini göstermektir. Hegel, ruhsal özgürlüğün bu duyusal temsiline "İdeal" veya gerçek güzellik olarak atıfta bulunur. Uzay ve zamandaki bireysel nesneler duyusal alana aittir.

Hegel, antik Yunan heykeline yalnızca Roma reprodüksiyonları veya alçı kalıpları aracılığıyla aşina olabilirdi, ancak yine de "mutlak" veya "saf" güzellik olarak adlandırdığı şeyi sergiler. Ancak güzelliği en gelişmiş ve somut haliyle bizlere sunmadığı için güzellik kavramını tüketmez. Bu, antik Yunan oyununda, özellikle trajedide, özgür bireylerin çatışmayı ateşleyen ve nihayetinde çözümle sonuçlanan eylemlerde bulunduğunda görülebilir. Tanrıların Yunan heykelleri zariftir, çünkü fiziksel özgürlüklerini herhangi bir fiziksel bağımlılık ya da sakatlık belirtisi olmaksızın, biçimde tamamen yakalarlar.